Hello Malawi

We hebben Tanzania achter ons gelaten. Tanzania, wat moet je er van zeggen? De hartverwarmende vriendelijke en spontane mensen en het landschap zullen ons altijd bij blijven. We hebben er mooie tijden gehad, zeker in Mambo. Als “reisland” zullen we het niet echt missen. Wennen aan de bende in stadjes kunnen we niet; dat er soms geen “normale” overnachtings mogelijkheden zijn of dat er bijna niets “normaals” te koop is onderweg. Vooral in de steden lijkt alles nog eens extra chaotisch. Maar, en dat moet gezegd, we bekijken het na twee jaar ook nog steeds met onze Nederlandse bril. Dat raak je toch niet kwijt. Daarom is zo’n plekje als Peponi aan de kust, vlak bij Pangani, gewoon even lekker. Aan het strand, zwembadje en een afdakje, dat als er regen valt je er niet echt (veel) last van hebt. En niet te vergeten de overheerlijk pizza die je bij de buurman kunt eten. We waren even toe aan een lekker rustig plekje na ons afscheid van Mambo en Peter de Carpenter (timmerman). Bij hem (vlakbij Lushoto) zijn we nog langs geweest voordat we naar de kust afreisden.

Zoals de trouwe lezers weten hebben we hem beloofd te sponsoren met zijn timmermans schooltje. Na weer een avond met hem gezeten te hebben en het nieuwe business plan te hebben doorgenomen (daar klopt nog steeds veel niet van) hebben we, na een nachtje slapen, besloten geen lening aan hem te geven, maar een schollarship voor drie studenten. Inmiddels heeft hij vijf toekomstige timmermannen die leren hoe ze “joints” (verbindingen) e.t.c. moeten maken. De totale training zal drie jaar in beslag nemen. We hebben beloofd “onze” drie studenten voor die periode te sponsoren. Dat gaat om Tsh 50.000 (ca. 31 USD) per student, per jaar. Peter (en de studenten) waren er zeer blij mee. Peter begrijpt onze keuze om (nu) niet een lening te geven. Bij het afscheid kregen we van Peter en z’n vrouw een hele zak met net gerooide aardappelen mee.
Na de kust zijn we in vier lange, hele warme, reis dagen richting Malawi gereden. Een deel van deze weg (de Tanzan highway) hebben we vorig jaar ook al gereden (op weg naar Zambia). Mooie weg, heel veel baobabs en heel veel politie en nog veel meer snelheids drempels. Die drempels doen ze hier “leuk”. Je nadert een dorpje (en daar zijn er veel van, want veel mensen en nog veel meer kinderen) en daar leggen ze een soort ribbels (zeer goed voor je auto) neer die je waarschuwen voor een heuvel of hele hoge heuvel of heel veel heuvels, of heel veel hoge heuvels (wij denken hoe meer mensen in het dorp hoe meer heuvels). Als je het dorpje uitgaat weer de ribbels om het verkeer van de andere kant ook te waarschuwen voor de heuvels.
En dan onze vrinden van de politie. Ze laten je stoppen, vragen waar je vandaan komt, waar je heen gaat, zeggen dat ze trek hebben, vragen om je rijbewijs, TIP (import permit), of je een brandblusser en gevaren driehoek bij je hebt. Meestal volstaat het te zeggen dat we een brandblusser hebben, maar nu was er een die wilde hem ook zien. Wij het ding gepakt en de politieman slaat aan het “inspecteren”. Ineens had hij iets gevonden. Onderop staat een jaartal, volgens hem de houdbaarheid datum. Welnee, zegt Jan, dat is de datum dat tie is gemaakt. Dat klopt niet, maar de politieman geloofd het. Dan wil hij de blusser nog proberen, maar dat hebben we gelukkig kunnen voorkomen.
Vrachtauto’s worden ook vaak gestopt door de politie, maar die zullen ze vast niet controleren op een gevaren driehoek. Om de zoveel tijd zien we weer een kapotte vrachtwagen en om het andere verkeer te waarschuwen kappen ze een stuk of tien grote takken en leggen die om de zoveel afstand op de weg. Werkt ook, daar zijn die gevaren driehoeken niet voor nodig, wel voor ons, want heb je ze niet bij je, dan krijg je een boete.
Als toetje hadden we op onze tweede reisdag een gratis safari. De doorgaande weg gaat dwars door het wildpark Mikumi, en we hebben (sinds lange tijd) weer wild gezien; buffel, olifant, baboon (maar die zie je veel langs de weg, ze gaan gewoon op de vangrail zitten en kijken naar de auto’s die langskomen), giraf, zebra en wildebeest.
Het laatste stuk in Tanzania, vlak bij Mbeya is mooi en zeer groen. Het regende natuurlijk. Hier zijn verschrikkelijk veel bananen plantages. Grote trucks afgeladen met (nog groene) bananen worden richting Dar es Salaam gereden. Onze laatste campsite in Tanzania was een non-profit, locale campsite. We hebben ons laten verwennen met onze laatste chipsie mayai (frietjes met een omelet).
We zitten inmiddels in Malawi (het warme hard van Africa). Warm door het klimaat, maar zeker door de mensen. Overal vriendelijke, zwaaiende mensen. Het bovenste stuk van het land zien we voor het eerst. We zijn al eerder in Malawi geweest maar zijn toen tot Livingstonia gekomen. Ook hier is het zeer groen. En het is nat. Veel rijst veldjes, dus heldergroen, het lijkt wel wat op Azië. En ook veel koeien, sommige lijken op de Hollandse maar sommige hebben grote bulten op hun rug en worden ingezet als werk koe (ploegen, karren voort trekken).
Regen, soms met bakken, soms vergelijkbaar met dat “echte” Hollandse druil weer. We tikken dit bericht onder een afdakje op een campsite van een Nederlands stel, die een campsite runnen bij Chitimba.