De Transkei

Na een overnachting in Port St. John zijn we op weg gegaan richting Coffee Bay. Voor zover we hadden gehoord was deze plek aan de kust alleen via Mthatha bereikbaar. Mthatha is een echte zwarte stad, een handje vol blanke is alles wat je ziet. Uit dit gebied komt Nelson Mandela.

De Transkei; enige tijd geleden was dit niet een plek om voor je plezier naar toe te gaan. We waren dan ook gewaarschuwd om hier vooral uit te kijken. Dus voorbereid gingen we op pad. Jan had zelfs de hamer voor de grijp liggen. Maar onze “Garmin” wees een binnen door route. Een echt off-road pad bracht ons waar we komen wilde, zonder Mthatha te passeren. Onderweg alleen vriendelijk zwaaiende mensen. Het voelde weer vertrouwd. Het echte Afrika, erven met daarop rondavels, wassende vrouwen en koeien en geiten op het pad. Nog steeds is hier niet voor iedereen scholing of werk. Er is weinig te verbouwen en dus weinig om van te leven. Hier wordt vaak nog steeds geleefd als honderden jaren terug.

We komen uit bij Wild Lubanzi Backpackers. Aan de kust was teveel wind om in onze daktent te overnachten, dus dit keer een kamer. We aten gezellig met andere gasten mee. De volgende morgen na de koffie zijn we de wandeling begonnen naar de 'must see' plek van de “Wild Coast”, “Hole in the Wall”. Voor ons was dit drie heuvels op en af en daarna in de storm weer terug. Voor de bescherming van lastige honden en kinderen werd gezegd door de eigenaar van Lubanzi, neem onze hond mee. Een grote lieve “Ridgeback”. Grappig toen er inderdaad blaffende hondjes aankwamen rennen wist ze niet hoe dicht bij ze bij ons moest lopen. Bij terugkomst bij Lubanzi wachtte ons een verrassing. Er waren Indiase vissers die vis hadden gevangen en klaargemaakt en indiaas brood hadden gebakken. Wij mochten proeven. Dat was genieten. 's avonds hebben wij nasi gemaakt en we kregen heerlijk vers gevangen vis erbij.

De volgende dag weer op pad. Toch maar niet terug via de slechte weg gegaan, na 10 km kwamen we op asfalt. Geluk voor de auto. Dit keer dus wel via Mthatha. Van alle drukte en gedoe hebben we niets gemerkt. Voor we het wisten waren we erdoor heen. Er wordt aan de weg gewerkt. Grote opstoppingen en lange wachttijden. Er zijn ontzettend veel busjes en allemaal willen ze voordringen. In Afrika is dat niet anders dan elders. Opeens was er een chauffeur die voor ons wilde invoegen. Jan liet het even niet toe. De chauffeur zwaaide gelijk met z'n knuppel. Waarop Jan direct met de hamer begon te zwaaien, dan een grote lach. Het is een bluf spelletje. Gelukkig kwamen we nog net voor het donker op een farm uit. We hebben overnacht in een cottage. Wat een luxe weer.

We zijn nu in Pieter Maritzburg. Hier is een garage, die onze auto weer kan repareren. Het lijkt erop dat de, inmiddels twee maanden geleden, uitgerekte veren niet sterk genoeg meer zijn. Na iedere hobbel, horen we dan ook een harde tic van metaal op metaal. Lang leve de wegen in Afrika. Maandagmorgen om 07.00 uur zijn we als eerste aan de beurt bij Midland Springs. We zullen zien.