Twee keer diesel!

Met zwetende handen en tenen krommende voeten zat ik (Syl) mee te sturen naar boven (Livinstonia). De beloning was er wel. Het “Stone House”, een prachtig uitzicht, een leuke plek om te logeren en heel gezellig om de Nederlanders die de trekking deden over het plateau weer te zien. 

Vandaar de 'betere' route terug naar Rumphi, natuurlijk checken we bij de dieselpomp of we kunnen bijvullen. Helaas al drie dagen niets meer. Door naar Mzuzu. Ook daar geen diesel, dan maar verder (Mzimba). Geen diesel maar wel een overnachting gevonden. Jammer genoeg in het bos (en met een rottig 'dirt' pad te bereiken)

Die nacht worden we heftig wakker gemaakt door klussende buschauffeurs die zonodig naast onze auto hun bus gingen repareren. De volgende ochtend met excuses van de baas van het Forest Reserve weer vertrokken. Deze keer een tar road met de nodige dorpjes onderweg, richting Lilongwe. In het eerste grote stadje worden we getipt dat bij BP over één uur diesel komt. Daar willen we wel op wachten. Al snel komen er meer auto's, bakkies met grote vaten op hun auto aanrijden. Ondanks dat we nummer drie in de rij zijn gaat het niet zo snel. Een oploopje met mannen en vrouwen ontstaat. Er wordt met geld gerommeld, jerrycans gevuld en gehandeld (alvast weer voor de zwarte markt).

Natuurlijk gaan ook de plaatselijke ambulance (met daarin nog vier drums van 200 liter), het waterboard, government auto's en allerlei andere hele belangrijke mensen voor. Wij blijven uiteindelijk maar overnachten op het terrein van het 'Kasunga Inn' . We hebben diesel, gezien hoe het hier aan toe gaat en bewondering voor het geduld van de 'gewone' Malawiaan.

Als je door Malawi rijdt zie je een eindeloze stroom aan beelden die aan je voorbij trekt; zwaaiende mensen, roepende kinderen (hoi, hallo of geef geld, pen, bal....). Veel vol geladen fietsen, mensen en kinderen die spullen dragen, al of niet op hun hoofd. Vrachtauto's en bakkies vol met tabac, katoen, bankstellen en mensen. Fietstaxi's, fietsen makers, fruit kraampjes, tweedehands kleding, slagers, charcoal verkopers, stenen bakkers, riet verkopers, suikerriet verkopers, verkopers van saté stokjes met tien dode muizen (die je als haring naar binnen kunt werken, de kop eerst). Geiten, kippen, koeien op de weg, bananenplantages, waterpompen omringd door vrouwen en kinderen met hun watervaten. Vuile markten en dorpjes en veel kerkjes afgewisseld met moskeeën en natuurlijk de borden van de hulporganisaties, wees opvanghuizen of voedsel projecten langs de weg. Malawi lijkt wel te bestaan uit hulp alleen. Gelukkig hebben de meeste mensen hier wel te eten. Maar er wordt hard voor gewerkt. Het is soms zelfs schrijnend om al die sjouwende of werkende kinderen te zien ploeteren in de hitte.

Via Sengabay, Manchogi en Liwonde komen we uiteindelijk in het zuidelijk deel van Malawi. Net als we echt denken het land uit te moeten, komen we in Zomba langs een BP die diesel gaat krijgen. Dus we wachten weer in de rij, zetten een bakkie en genieten van het gerommel om ons heen.