Livingstone en van alles en nog wat

Veel van onze berichten geven een globale indicatie wat we doen en waar we zijn. Dat hebben we bewust gedaan om de blog wat overzichtelijk te maken. Maar het is toch ook leuk om zomaar een lange week en aan aantal kleine dingen te delen met jullie (de trouwe lezer);

Zondag zijn we, zoals al eerder te lezen viel, bij het Lubasi Home (www.lubasihome.org) geweest. 

We hebben toen een afspraak gepland voor dinsdag. Na weer een nachtje slecht slapen (door de naburige disco) nemen we een taxi naar de Maramba market, waar het Lubasi Home vlak bij zit. We zijn iets te vroeg dus lopen even over de market. Voordat we de market oplopen probeert een soort Zambiaase dwerg ons te laten schrikken. Wat een vuile rommel is die markt zeg. Vooral het gedeelte waar ze iets met eten doen. Je ruikt boven alles uit een gerecht dat ze maken met kapenta (een hele kleine soort sardine die uit Lake Kariba komt). De markt trekt logischer wijs ook veel vliegen aan, zeer veel vliegen. In het overleg met de coördinator van het Lubasi Home wordt een plan gemaakt om de komende drie dagen een uurtje les te geven. Het zal gaan om vijf kinderen. Na het overleg lopen we terug naar onze camping Jollyboys. Op de market komen we de dwerg weer tegen en geven we hem een hi five.

De volgende dag, woensdag, besluiten we onze camping in de stad maar te verlaten na weer een nacht met heftige discogeluiden van de naburige disco of wat er voor door moet gaan. Na afscheid van onze trouwe guard en van de tuinman, die Syl nog snel een briefje geeft met zijn email adres (we beloven een foto te mailen van ons en van onze gele canary) gaan we met onze eigen auto naar het Lubasi home. We worden op de markt weer verwelkomt door "onze" dwerg.  Syl gaat vol goede moet aan de slag met zes kinderen en één moeder, die ook mee kijkt. Na een uurtje zit de eerste les er op. Ze hebben op papier een afbeelding ingekleurd met acryl waar Syl de schets van heeft gemaakt. De kinderen vinden het hartstikke leuk. Ze hebben het over "het experiment" en "Ik wordt later artist!" maar ze zijn niet gewend om met verf te werken. 

Het is dus nieuw en moeilijk. Het is voor ons wel heel leuk om te zien dat deze kinderen echt anders zijn dan die in Windhoek. Ze zijn spontaner en erg leergierig. Ze spreken allemaal goed engels en natuurlijk nog hun eigen taal, waar wij echt niets aan vast kunnen knopen. Ja het woord "mzungu" horen we al vaak. Dit betekent witte mens. Dit wordt hier vaak niet verkeerd gebruikt, maar meer uit een soort enthousiasme. Dit wordt ook op de markt geroepen. Na ons te hebben afgemeld bij de "guard", hij zat te slapen in z'n stoeltje (zonder rugleuning), gaan we op weg naar onze nieuwe camping. Deze camping is als het goed is wat rustiger, want verder van het stadje af.

Echt rustig is de camping toch niet, in de nacht horen we de hippo's en in de middag wordt de camping plek van de buren ingenomen door grote baboons. Ze gaan er uiteindelijk (na wat schietwerk met de katapult van zwager Frans) vandoor met een zak chips. In de nacht zien we iets bijzonders, een maansverduistering (de aarde staat tussen de maan en de zon in). Prachtig...

Als we de volgende dag gaan we blijken we voor niets te komen bij het Lubasi home. De kinderen hebben op school een soort carrier event. De begeleidster kon ons niet bereiken. Logisch want we waren niet zo slim geweest om ons (Zambiaanse) telefoonnummer op te geven. Wat nu?? Mmm.... We hadden in een van onze boekjes gelezen dat je echt een bak koffie moet drinken op het terras in Marokaanse stijl, van het Zambesi Sun hotel, vlak bij de Victoria Falls. In de tuin van het hotel lopen we tegen een paar Zebra's aan die het keurig gemaaide gras staan op te eten. Jan gaat op de foto met een van de Zebra's, die net als een paard een trappende beweging maakt. Na een bak koffie gaan we eens kijken of we bij de falls kunnen komen. Onderweg komen we een drijfnatte Engelsman tegen die aangeeft dat je wel bij de falls kunt komen maar zeer nat wordt. Verderop worden we tegen gehouden door een dame die vraagt naar ons kamernummer. Dat hebben we natuurlijk niet. Onze canary (met daktent) staat alleen maar op hun parkeerplaats. Na wat gepraat geeft ze ons toestemming om via de normale gate (tegen betaling uiteraard) het terrein van de Falls in te gaan. Voordat we dat doen gaan we ons eerst even verkleden op de parkeerplaats bij onze auto. Alles van waarde pakken we in plasticzakjes (Syl heeft deze tot ergernis van Jan verzameld). In korte broek en op slippers lopen we weer naar de ingang van de falls. Geweldig die falls. We zijn inderdaad drijfnat geworden, ondanks dat we een poncho aan hadden, maar het is zeker de moeite waard. Geweldig.... wat een natuur geweld.

We besluiten weer naar de zelfde camping te gaan als die van gister. Jan ziet op een tafel van een ander plekje een grote stapel hout liggen, echter geen enkel teken van mensen. Dus wat doe je als zuinige hollander, je haalt dat stapeltje weg en neemt het mee naar je eigen plekje. s' Avonds hebben we het lekker warm bij ons vuurtje, maar dan komt ineens toch een auto in het donker naar het plekje gereden waar eerst nog een flinke stapel hout lag. Na wat "overleg" gaat Jan naar de campingburen en verteld hun dat hij hun hout heeft meegenomen, want er was toch niemand... Geeft niet zegt de man, ze gaan toch niet bij een vuurtje zitten omdat ze al zo laat zijn, veel plezier er mee (aardig, hij heeft er toch 10.000 kwacha (1,70 euro) voor betaald).

Na een rustig nachtje slapen weer op pad naar Lubasi. Op de markt deze keer de dwerg laten schrikken door bijna tegen hem aan te rijden. Syl gaat de kinderen vandaag proberen bij te brengen hoe je vanaf een kleine afbeelding, met behulp van een raster een kopie kan maken van die afbeelding naar een grotere afbeelding. De kinderen hebben moeite met de berekening en vooral ook met het overbrengen van de kleine afbeelding naar het grote stuk papier. Jan springt ook nog even te hulp. Het uurtje vliegt om en er wordt vandaag niet meer geschilderd, de kinderen moeten naar school. Zondag gaan we opnieuw naar Lubasi. We rijden weer over de markt op weg naar de "grote" weg en worden staande gehouden door onze dwerg. Nu heeft hij een duidelijke vraag. Hij geeft aan dat hij honger heeft.... Na wat gewik en geweeg, Jan is zeer tegen het weggeven van dingen en geld, geeft Jan opeens een stokbrood (net vanochtend gekocht) aan de dwerg. Deze gaat er joelend en onder veel gelach van de overige marktbezoekers met het brood vandoor.

Als we op de volgende camping komen vraagt de quard gelijk of we hout willen. Hij wil een bundeltje maken voor 30.000 kwa. We vinden dat te duur, we willen 10.000 betalen (Hollanders) In verhouding is 30.000 heel erg veel geld in Zambia. Een dagloon voor een bewaker is ongeveer 19.000 (3,40 euro). Deze quard loopt iedere dag zes kwartier van uit huis naar zijn werk. 's Ochtend om 4.00 uur vertrekt hij al om op tijd te zijn voor de overdracht van zijn werk. Hij heeft drie kinderen en die kosten ook veel (schoolgeld). Hij is nu aan het sparen voor zijn fiets. Wij hebben voor 3 dagen hout gekocht (ging hij even hakken (Ontbossing???? Zambia staat op nr. vier van de wereldlijst!) dus hopelijk komt die fiets snel voor hem. Onze vorige quard was aan het sparen voor handschoenen. Wij hadden die boven in de bak van de auto zitten. Syl kon het niet laten om deze maar snel aan hem te geven, samen met de schoenen die we toch niet gebruiken. Tjeetjem wat hebben wij het wat dat betreft toch rijk he. Op deze camping leek het rustig. Totdat er een invasie kleine apen aankwam. Jan wilde hier natuurlijk een mooie foto van maken en voor dat we het wisten had een van hen ons zojuist gekochte brood uit de auto gepikt. De katapult is weer gepakt en in de aanslag gebeleven. Deze aapjes zijn alleen maar bang voor de zwarte mens. Zij schieten nl. raak als het kan. Ze weten blijkbaar dat wij niet raak schieten..

Toevallig hadden we juist die ochtend een pan gekocht om ons eigen brood te bakken. Het schijnt dat het later in Zambia wel eens lastig kan worden om te kopen. Dus 's avond op het vuurtje een brood gebakken en het was de volgende ochtend nog lekker ook!

Zondag zijn we nog even gaan kijken bij de brug over de falls (De grens met Zimbabwe). Voor de weg ernaartoe zijn we al diverse keren gewaarschuwd. Ook al zie je iets moois. Niet stopen. Zojuist hoorde we weer dat vorige week nog toeristen zijn overvallen door mannen die gewoon uit de bosjes tevoorschijn komen. Politie komt je dan niet te hulp (schijnt). Nog wat. Begin juni is er zelfs een toerist in de falls gevallen. Zij schrok zo van drie grote baboons die alleen maar haar tasje met brood of etenswaren wilde dat ze achterover is gevallen over de reling. Wij hebben de baboons wel gezien, maar bleven gelukkig bij ons uit de buurt.

's Middags weer naar Lubasi. De tekening hebben ze nu met verf ingevuld. Het vergt nog wel wat oefening voor de kinderen Maar de coördinatrice zegt dat ze er zeker vervolg aan gaat geven. Ze wil graag dat de kinderen die talent hebben de mogelijkheid krijgen zich te ontwikkelen. Wij hebben de nog overgebleven verf en canvas vanuit Windhoek achtergelaten, zodat ze hier in ieder geval mee verder kunnen. Het wordt wel even zoeken voor haar om deze materialen te bemachtigen. Het zou mooi zijn als ze uiteindelijk kleine schilderijtjes zouden kunnen maken en verkopen bij de diverse lodges in Livingstone. Voor hun weer inkomsten. Voor de kinderen leuk om te doen.

Opgelucht rijden we weg weg. Wij gaan weer op pad en misschien hebben we ze een heel klein duwtje gegeven.We komen terecht op een game farm, waar wij als enige gasten verblijven. We konden over het terrein lopen tussen het wild (geen groot wild). 

Er wordt een groot vuur aangelegd en de waterbak voor de douche wordt voor ons snel gevuld. Helaas kwam er de volgende ochtend geen water uit. Dus we stinken, maar daar wen je hier in dit land wel aan.